คุณค่าของที่รองแก้ว (ในใจฉัน)

ของแต่ละชิ้นมีคุณค่าในตัวเองทั้งนั้น  ไม่ว่ามันจะทำมาจากดีไซเนอร์ฝีมือเยี่ยม หรือของเด็กน้อยหัดทำ…ผลิตจากฝีมือคนเย็บหรือฝีจักรอุตสาหกรรม…ราคาถูกแสนถูกหรือราคาแพงแสนแพง   ของอย่างนี้มันขึ้นอยู่กับคนมองและเจ้าตัวคนทำเอง  เราจะไปกะเกณฑ์คนอื่นให้รู้สึกถึงคุณค่าของอะไรให้เหมือนเรามันก็คงเป็นไปไม่ได้..

 

คงได้แต่เชิญชวนให้ลองมองดู  หรือบอกให้รู้ว่าเราคิดยังไงกับของชิ้นนั้นค่ะ 🙂

 

วันนี้ เอ็มโม่เลยชวนมาดูของที่เอ็มโม่ซื้อมาเป็นปีแล้วค่ะ  ตอนแรกไม่กล้าใช้แต่ตอนนี้จะเอามาใช้แล้วเพื่อให้ของชิ้นนี้มีคุณค่าขึ้นไปอีก

 

ของสองชิ้นนี้คือที่รองแก้ว  ฝีมือผู้สูงอายุที่บ้านพักคนชราบางแคค่ะ  ราคาชิ้นละ 25 บาทแต่สวยจับใจเลยนะคะ  ถึงรูปลักษณ์จะไม่ทันสมัยเก๋ไก๋  แต่สวยก็คือสวยค่ะ

…

เอ็มโม่เคยดูสัมภาษณ์คุณปาน – สมนึก คลังนอก  เธอตอบคำถามที่ว่าแต่ละภาพวาด  คุณปานใช้เวลาวาดนานไหม   คุณปานบอกว่าทั้งชีวิต เพราะถึงแม้จะวาดงานด้วยเวลาแค่ 30 นาทีแต่กว่าจะวาดออกมาตามนี้  มันก็อาศัยและประมวลมาจากชีวิตเราที่ผ่านมาทั้งชีวิตค่ะ

 

ที่รองแก้วชิ้นนี้ก็เหมือนกันค่ะ  …คงได้ใช้เวลาหลายสิบปีประมวลออกมาเป็นของชิ้นเล็กๆสองชิ้นนี้ด้วยฝีมือของผู้สูงอายุ

 

ราคาและคุณค่าของสิ่งของแต่ละชิ้นอาจจะเป็นไปในทางเดียวกันหรือเป็นไปในทางกลับกันก็ได้  พอใจก็ซื้อ ไม่พอใจก็ปล่อยให้ของชิ้นนั้นๆรอเจอคนที่ถูกใจเขาต่อไปค่ะ

 

แต่ในเมื่อของสวยๆ ราคาย่อมเยาเหลือใจ แถมยังมีวันเวลาของฝีมือผู้สูงอายุประทับอยู่ในของชิ้นนั้นด้วย  ของชิ้นนั้นในสายตาเอ็มโม่จึงมีค่ามากและอยากเชิญชวนให้คนอื่นได้ลองทำความรู้จัก  ลองแวะเวียนไปชม…เผื่อจะได้ของที่มีคุณค่าเหมาะใจกันเหมือนอย่างที่เอ็มโม่ได้มาค่ะ

 

แล้วคุณละคะ มีสิ่งของชิ้นไหนที่มีคุณค่าถูกใจอยากเล่าสู่กันฟังบ้างไหมคะ

Read Full Post »

รักนะ แต่ไม่ค่อยดูแล :P

ตั้งแต่เริ่มทำงานฝีมือมาเข้าเดือนที่สอง…ความรู้สึกที่มีกับมือใหญ่คู่นี้ของตัวเอ็มโม่เองเริ่มเปลี่ยนไปค่ะ

 

สมัยเด็กๆ เอ็มจะไม่ชอบมือของตัวเองเลยเพราะมันทั้งใหญ่ หนา นิ้วก็ทู่ๆู ดูแล้วเหมือนมือผู้ชาย  ยิ่งอ่านตำราอ่านลายมือยิ่งไม่ชอบมือตัวเองเข้าไปอีกเพราะหนังสือบอกว่าคน ที่มีดวงชะตาโตไปทำงานศิลปะจะมีมือที่เรียวยาว  เราก็ชอบวาดรูปเล่น  ไม่เห็นมือมันจะเรียวเล๊ยยย ไหงดูเป็นมือพี่กรรมกรอย่างนี้นะ >_<‘)

 

ช่วงที่เริ่มชอบมือตัวเองก็คงเป็นช่วง อายุยี่สิบกลางๆ แล้วค่ะ เพราะเพื่อนพูดให้ได้ยินบ่อยๆว่าเรามือนิ่มดี  (เนื้อมันเยอะเลยจับแล้วเหมือนจะนิ่ม)  แถมเวลาหยิบจับอะไร เราก็มีมือที่แข็งแรงบึกบึนแบบที่ผู้ชายยังขอให้ช่วยเปิดขวดนำ้อัดลมให้  ตั้งแต่นั้น เราก็รู้สึกว่า เออเว๊ย…มือใหญ่แข็งแรงก็ดีนะ  รักและขอบคุณมือคู่นี้จังเลย

 

 

แต่ก็นั่นล่ะค่ะ  รักแต่ก็ไม่ค่อยดูแล -..-‘

 

 

ครีมทามือยี่ห้อที่โฆษณาตามทีวี  เราก็ไม่ค่อยจะชอบกลิ่น  แถมทาไปก็รู้สึกว่าครีมมันไม่ค่อยชุ่มชื้นเท่าไหร่   ไอ้ยี่ห้อที่ไปลองแล้วชอบก็หลอดละห้าร้อยบาทขึ้น…รู้สึกว่าแพงจังสำหรับคน ทรัพย์ไม่เยอะอย่างเรา

 

ทางออกเรื่องนี้สำหรับคนไม่ดูแลตัวเองอย่างเราก็คือ “ไม่ทา” มันซะอย่างนั้น

 

 

พอนั่งทำงานฝีมือ  มันก็เหมือนเราได้นั่งดู นั่งสัมผัสมือตัวเองอยู่ทุกวันไปพร้อมๆสัมผัสผ้าค่ะ  …ทีนี้เลยเกิดอาการสำนึกได้ว่าดูแลมือไม่พอแถมยัง “กลัวมือเหี่ยว” ขึ้นสมองน่ะสิคะ  (ที่จริงมันก็เหี่ยวไปบ้างแล้วล่ะค่ะ  ปาเข้าไปสามสิบกว่าแล้ว  จะมือจึงเปรี๊ยะอยู่ได้อย่างไร หุ หุ)

 

 

หลังจากนึกบ่นในใจไปได้สองสามวัน  เอ็มโม่ก็ไปเจอของดีที่บ้านแม่

 

 

แฮนด์ครีมหลอดนี้มีดีที่กลิ่นค่ะ  เค้าโฆษณาว่าเป็นสูตรมะเฟืองและมะยม  แหม…ช่างเข้ากับแม่นางกุลสตรีสมัยรัตนโกสินทร์อย่างเรายิ่งนัก หุ หุ

 

กลิ่นหอมของครีมจะหอมคล้ายๆกลิ่นมะนาว อ่อนๆเคล้าด้วยกลิ่นมะยมมะเฟืองอยู่จางๆค่ะ  ไม่ฉุน  และผู้ชาย (รุ่นดึกอย่างป๊ะป๊าของเอ็มโม่) ชอบ อิอิ

 

เนื้อครีมก็เข้มข้นดีแต่ไม่เหนอะเหนียวติดมือ  การันตีได้จากการทาครีมแล้วเย็บผ้าต่อ  ไม่้มีปัญหาเข็มลื่นทิ่มมือ ;p

 

ครีมนี้ขายในร้าน Boots นะคะ  จำราคาไม่ได้ว่าเท่าไหร่แต่จำแม่นว่าไม่แพง

 

 

ของดี ราคาซื้อหาได้ไม่ระคายกระเป๋าแบบนี้ต้องบอกต่อ….เอ็มโม่ขอชวนใช้ ชวนใช้นะคะ :>

 

 

 

Read Full Post »